درون من گرگی زخمی پنهان است؛ فرسوده از جنگ‌های بی‌پایانِ زندگی. اکنون در تاریکی غاری خزیده، خاموش زخم‌هایش را می‌لیسد… اما وای از روزی که برخیزد؛ آنگاه همه را به غار سکوت و وحشت خواهد کشاند.
با ابرو های بالا پریده ماتِ رفتار عجیب نیوان بودم که دوباره با صدای بلند تری گفت: -مگه با تو نیستم آگرین؟ گفتم برو تو. دوباره نیم نگاهی تیرداد که مشتاق به من و نیوان نگاه میکرد انداختم و به طرف ورودی عمارت که از آنجا دید نداشت رفتم. روی اولین پله ی جلوی در نشستم و به پله های پشتم تکیه زدم. خیلی دلم میخواست دلیل عصبانیت بیش از حد نیوان را بدانم ولی حیف که اجازه ی ماندن را نداد. بوی تعصب و غیرت به مشمامم میخورد… انگار که مسئله فقط کاری نبود و کینه ای فراتر از کار و تجارت در دل نیوان بود. چشم بستم و نفس عمیقی کشیدم… نمیدانستم کی کارم تمام میشد و از اینجا میرفتم ولی قطعا بعد از رفتن از این عمارت دلم برای حیاط دلنشینش تنگ میشد. نیوان- بیا باهات حرف دارم. چشم باز کردم. چقدر زود حرف هایشان تمام شده بود… هنوز هم عصبی به نظر میرسید.
مشکوک پرسیدم: -چیزی شده؟ به من پشت کرد و همزمان که یک قدم برداشت گفت: -بیا میگم بهت. بلند شدم و پشت سرش به طرف تاب دو نفره ای که وسط حیاط بود رفتم. نیوان کنار تاب ایستاد و به من اشاره کرد: -بشین. رفتارش واقعا عجیب بود… نمیدانستم بخاطر حرف های من اینطور شده یا به تیرداد و رابطه ی بینشان مربوط میشد. -چی شده نیوان؟ بی حرف نگاهم میکرد انگار منتظر بود اول بشینم بعد حرفش را شروع کند. گوشه تاب نشستم و سوالی به چشمانش خیره شدم. روبه رویم ایستاد و با لحن جدی گفت: -از اینجا برو. غافلگیر شدم… چطور ممکن بود نیوان این حرف را به من بزند!؟ من مطمئن بودم که اجازه نمیدهد جایی بروم حداقل نه تا وقتی که صیغه اش بودم ولی حالا… -معلوم هست چی میگی نیوان؟ کجا برم؟ ازت خواهش کردم یه ماه دیگه تحمل کن بعدش یه جایی پیدا میکنم و میرم.
کنارم نشست: -همون شبی که خودتو انداختی جلوی ماشینم شناختمت، آرمان رفیقم بود… همین رفاقت ما هم باعث شد بفهمه نامدار تو کار قاچاقه و به عنوان پلیس مخفی پا تو خونه ی ما بذاره. پوف کلافه ای کشید و ادامه داد: -چند ماهی میشد میشناختمش ولی هیچ وقت نگفته بود کارش چیه و منم ازش نپرسیده بودم… اون موقع شرایط روحی خوبی نداشتم و همینکه یه همدم پیدا کرده بودم که به حرفام گوش میداد کافی بود و دیگه چه اهمیتی داشت چیکاره بود. پایش را به زمین بند کرد و تاب را به حرکت درآورد و من شوکه شده به نیوانی نگاه میکردم که با آرمان رفاقت داشته و من بی خبر بودم. باورم نمیشد قرار بود من نیوان را بازی دهم اما این خودم بودم که بازی خوردم. ذهنم قفل کرده و هضم حرف هایی که میشنیدم برایم سخت بود. نیوان- عکس تو و آراد رو همون موقع که آرمان فقط رفیقم بود، تو گوشیش دیده بودم…
همیشه میگفت که عاشق زن و بچشه و بدون اونا حتی یه لحظه هم دووم نمیاره و من حسودی میکردم به این عشقی که بین اون و خانوادش بود. دستم را گرفت و فشرد و من حتی قدرت عقب کشیدنش را نداشتم. ذهنم آشفته بازاری شده بود که حتی صدای افکارم را نمیشنیدم… همهمه ای به پا شده بود که توانایی آرام کردنش را نداشتم. مسخ شده خیره ی نیوان بودم و به حرفایش گوش میدادم… حرف هایی که حکم ناقوس مرگم را داشت. نیوان- با لنزی که گذاشتی و رنگ موهات و مدل آرایشت و خیلی چیزای دیگه تغییذ کرده بودی ولی نه اونقدر که نشناسمت… اگه منو نمیخوای از اینجا برو… برو قبل از اینکه نامدار بفهمه زن آرمانی… برو قبل از اینکه جونت به خطر بیوفته… خواهش میکنم با جونت بازی نکن… اینجا همه چی خطر ناک تر از چیزیه که به نظر میرسه نذار توام به سرنوشت شوهر و بچه ت دچار بشی.
