ماهک، دختری آزاد، بی‌پروا و سرشار از زندگی‌ست. اما زندگی گاهی بی‌رحم‌تر از آن چیزی‌ست که فکرش را میکنی. درگیر یک سوءتفاهم بزرگ، ناگهان خودش را در برابر عقدی ناخواسته با مردی می‌بیند که از جنس سکوت، تعصب و قدرت است. سید علی… پسری که اسمش توی محل مثل حکم قاضی‌ست، کسی که برای خیلی‌ها مرز بین احترام و ترس است. اما وقتی بی‌پروایی ماهک به تعصب سید برخورد میکند، جرقه‌ای میزند… جرقه‌ای که شاید آتش بزند، یا شاید… گرم کند.
من به خاطر کمک به تو باهات ازدواج کنم و اگه خدا زد پس کله ت و خواستی زنت بشم و اگه هم نخواستی مهر مطلقه بودن بکوبی تو پیشونیم و ما رو به خیر و رو به سلامت؟ کف دستم را روی پایم میکوبم و عصبی میخندم مگه میذاری آروم باشم؟ اصلا خودت درک میکنی حرف هات رو علی؟ به نظرت این حرفها به تو و اون شخصیت اسطوره ایت میاد؟ حرفی نمیزند و اینبار من هستم که نگاهم را از او میگیرم و به روبرو میدهم. نمیاد علی… به تو نمیاد این حرفها تو چطور حاظر میشی به دختری که چند وقت پیش بهش لقب زالو و سبک سر رو دادی پیشنهاد ازدواج بدی؟ مسخره نیست به نظر خودت؟ حق با توعه ولی اینطور هم که میگی خواسته ی نامعقولی نیست. درسته که زمین تا آسمون با هم فرق داریم ولی این دلیل نمیشه که با هم را نیایم. دلم دعوا کردن میخواهد. دعوایی به بزرگی خشم و عصبانیت توی وجودم.
علت عصبانیتم مشخص است ولی من علت آن کورسوی امیدی که مانند نور بهاری که از بین ابرها می تابد. نمی فهمم. به پیشنهادم فکر کن لطفا با عصبانیت تصمیم نگیر. دستانم دقیقه هاست که ثابت مانده است. میشوند و دوباره باز میشوند لبم را تر میکنم ولی جوابش را نمیدهم. میدونم سخته برای منم سخته ولی تلاشمون رو می کنیم باشه؟ تو که اینقدر از من بدت میاد چطور حاظر شدی همچین پیشنهادی بهم بدی؟ به محض اتمام جمله ام سمتش برمی گردم و او کوتاه نگاهم میکند شاید قسمتمون اینه. دلم میخواهد جمله ی مسخره اش را به سخره بگیرم اما سکوت میکنم و او بعد از مکث کوتاهی اضافه میکند – شاید اعتقاد نداشته ی ولی حقیقته این که تو با اینهمه اختلاف اعتقاد، یکهو وسط زندگی و مشغله هام سبز بشی خواست خداست. تکیه از صندلی ماشین میگیرم و رو به او مینشینم
خواست خدا نبود من خواستم که بیام تو زندگیت من خواستم که بشم مشغله ی ذهنیت. اخم میکند و اما جوابم را نمیدهد جمله ام انگار به مذاقش خوش نمی آید. دور برگرد دور میزند و بعد از سکوتی طولانی که بینمان حکم فرما می شود او خود اقدام به شکستن – من حرف هام رو زدم. باید همین الآن سر بالا گرفته و مخالفتم را با پیشنهاد مسخره اش به خاطر مادرش را اعلام کنم اما آن کورسوی لعنتی درست میان قلبم چنگ میزند. التناس میکند و بالاخره موفق هم میشود. تا رسیدن به ساختمان سینا چیزی نمیگویم و او به محض پارک ماشین در حاشیه ی خیابان صدایم میکند. صدا نلغزد. و مهرههای شل شده ی قلبم را گرفته و بیشتر از این به خاطر یک اسم و تن نگاهش که میکنم سرش را تکان می دهد. نگران هیچ چیزی نباش تصمیمت برام قابل احترامه. چیزی نمی گویم پیاده میشوم و بدون اینکه برگردم و نگاهش کنم
سمت ساختمان قدم برمیدارم. به عشقی که به مادش داشت حسودی ام شده بود. به عشق بی دریغی که مجبورش کرده بود با وجود تمام نفرتش از من پیشنهاد ازدواج بدهد. رویا و خیال نبود؟ نفس عمیقی میکشم و چرا خودخواه و عقده ای هستم که خودم مرا بخواهد نه مادرش؟ به طبقه ی بالا که میرسم با دیدن رها که به دیوار کنار در تکیه داده حس و حالم میپرد و متعجب صدایی صاف کرده و می پرسم تو اینجا چیکار میکنی؟ سمتم برمیگردد و با اخم صدایش را بالا میبرد طلبکار این جا چیکار میکنم؟ من الآن باید بفهمم اون صاحب خونه عقده ایت از خونه ت بیرونت کرده. لبی تر کرده و در را باز میکنم و جیغ جیغ هایش را به داخل بفرستم و دست روی او می گذارم – چرا جیغ میکشی حالا؟ برو تو. حین داخل شدن طلبکار جوابم را میدهد چرا به من چیزی نگفتی؟ چرا نیومدی خونهی ما؟ اون سینای میرغضب رو تو مجبور کردی لال شه و چیزی به من نگه؟
