بعد از گذشت چند ماه از فوت شوهر مارال، احمدآقا، که نزدیک‌ترین دوست همسرش بوده، سعی داره با حمایت و حضور همیشگی‌اش به مارال کمک کنه تا راحت‌تر با مشکلات کنار بیاد. اما همه چیز وقتی به هم می‌ریزه که مالک، پسر احمدآقا، متوجه این رابطه‌ی پنهانی میشه. از اون لحظه به بعد، برخوردها و فشارهای مالک، مارال رو وارد مسیری می‌کنه که چارهای جز تحمل نداره…
مردی که عاشقت نباشه هیچوقت نمیتونه بفهمه چقدر به احساساتت لطمه میزنه وقتی خوب درکت نکنه یا با خودخواهیش برنجونتت. این عشق برای من یک طرفه ست و مالک فقط داره تلاش می کنه تا برای شور و هوسش بهم نزدیک بشه… بهتره بری… مامان می خواد بیاد صبحونه بخوره، تو که اینجایی راحت نیست. از این که واضح کنارش زدم، حالت چهره اش گرفته بود، ولی آروم نفسی گرفت: – کی بیام دنبالت بریم خونه رو ببینیم؟ – خونه چی؟ – خونه ای که قراره مال دوتامون باشه… من که نمیتونم هربار می خوام ببینمت بیام اینجا پیش حاج خانم… می خوام راحت باشیم، حرف بزنیم، بغلت کنم… ته دلم رو با حرفاش خالی کرد… از اولین بار و آخرین باری که باهاش بودم و آغوش لعنتیش رو تجربه کردم، شش سال گذشته. گر گرفتم و سرم رو چرخوندم و دو تا لیوان از بالای آبچکون برداشتم. – اول باید با هم حرف بزنیم. – مگه اون روز حرفامونو نزدیم.
– من هنوز نمی دونم قراره تا چه حد باهات پیش برم. تک خنده ای از تمسخر زد. صدای عصا کوبیدن مامان روی پارکت داشت متوجه مون می کرد که داره آروم آروم به این قسمت میاد. – قرار شد با هم صیغه بشیم. با اینکه خودمم به همین راضی بودم و دوست نداشتم خارج از عرف یه رابطه ناجور باهاش شروع کنم، ولی برای داشتن استقلال و آزادیم و اینکه برای همیشه دربندش نمونم و مهم تر از همه شان خودم، با مخالفت گفتم: – ترجیح میدم یه دوست دختر بمونم ولی همچین چیزی و قبول نکنم. اخم تندی کرد: – چرا اونوقت؟ – چون نمی خوام هیچوقت اسم همسر روت بذارم… همین که یه پارتنر موقت باشی تو زندگیم از سرتم زیادیه. تا یک قدم جلو اومد و قصد کرد چیزی بگه، دستم رو مقابلش بالا گرفتم: – برو مالک… واقعا حضورت مامانمو اذیت می کنه… تا وقتی باهاش حرف نزدم اصلا اینجا نیا… هر خونه ای هم گرفتی برام مهم نیست.
با مکث تو چشماش خیره موندم: – فقط آدرسش و برام بفرست. چشم بستم و تکون خوردن زاویه فکش رو حس کردم. به نگاه کردنش ادامه ندادم و چرخیدم. اون زمانی برای من محترم و عزیز میشه که به همین اندازه ای که من دوسش داشتم و براش زجر کشیدم، برام عاشقی کنه… من این مرد رو با عشق می خوام، نه هوس باز زودگذرش. بعد از رفتن مالک، موقع صبحانه دل به دریا زدم تا با مامان حرف بزنم و بهش بگم چارهای جز این ندارم که تو زندگی پر فراز و نشیبم به حضور این آدم قدیمی دل ببندم و قبولش کنم. ظرف هارو روی میز گذاشتم. مامان نشست. برای هر دومون چایی ریختم و مقابلش روی صندلی نشستم. نگاهم رو کوتاه به دورواطرافمون چرخوندم. اما مالک… آه ریزی کشیدم و لقمه ای گرفتم. بقول خودش، من حق مالکیتم رو از خیلی سال پیش نسبت به اون دارم. حتی وقتی از دستش دادم و دلم رو به محبت ممد آقا و حمایتش کردم.
من بود. این کلمه ای بود که بعد از چند دقیقه پرسه زدن تو دنیای افکارم، به زبون آوردم و سرم رو پایین انداختم. تونستم نگاه مامان رو، تو لایه ی سنگین های زیری پوستمم احساس کنم. اونم با من حرف داشت… یه دنیا حرف، که ناچاره بخاطر ناتوانیش، حرفاش رو با نگاهش بهم بفهمونه. – باید به حضورش عادت کنیم و این جمله رو با درد گفتم… دردی از تحقیر و برون ریزی ضعفم… – نه اون بیخیالم میشه، نه من میتونم حذفش کنم… صدای نفسش شبیه آه کشیدن بود. آه مامان… منم همین آه رو تو سینهم دارم، ولی دارم به سختی کنترلش میکنم تا بیشتر از این فرو نریزم. میدونی که خودمم دوسش دارم. و اینبار از گوشه ی چشمم دیدم، که دست از خوردن کشید و لقمه اش رو روی میز گذاشت. سرم رو بالا گرفتم. برای حرف زدن در این مورد اونقدر ضعیفم که اگه بخوام با این چهره حرف بزنم، بیشتر از غرورم مامانم رو ناامید میکنم.
