عشقی که قراره بعد از یازده سال تحت اجبار به وصال برسه…
صحبت درباره مشکلات افرادی که درگیر ویتیلیگو هستن و از بین بردن باورهای غلطی که مردم درباره این مسئله دارن…
ثابت قدمی در راه عشق و داشتن اعتماد به نفس در راه رسیدن به آرزوها.
دختری که از چهارده سالگی به پسرداییش دل بسته و به خاطر شرایط زندگی جفتشون چاره ای جز دفن کردن این عشق تو وجودش نداشته.. حالا بعد از یازده سال.. باید اون خاک هایی که تو این سال ها روش ریخته رو کنار بزنه و عشقش و از اعماق قلبش بیرون بکشه و زنده اش کنه.. در حالی که هیچ امیدی به دو طرفه بودن این احساس نداره!
– آره الآن رسیدیم.. ماهان کارش طول کشید.. اینا کی اومدن؟
– یه ساعتی می شه!
– حرفی چیزی نشد؟
نفس عمیقی کشیدم و خودم و زدم به اون راه که مثلاً از هیچی خبر ندارم..
– چه حرفی؟
– همین جوری.. گله و شکایتی.. چیزی!
– انقدر شعور دارن که بدونن درد خودمون بیشتره و حداقل پیش ما گله و شکایت نکنن!
دیگه چیزی نگفت چون نگاه متعجبش به لباسام افتاد و از اون جایی که مامان تلفنی در جریان ریز به ریز اتفاقات قرارش می داد.. حتی از این که من امشب چی قرار بود بپوشمم خبر داشت که گفت:
– پس چرا پیراهن آبی که تازه برات خریدم و نپوشیدی؟
برعکس این دو نفر من اصراری نداشتم که حتماً اون لباس تنم باشه و بی تفاوت گفتم:
– افتادم تو باغچه کثیف شد!
– ای بابا.. اون که خیلی بهت می اومد.. کمرشم تنگ بود هیکلت و عالی نشون می داد.. این چیه پوشیدی؟ خیلی گشاده که!
راه افتاد سمت کمدم و غر زد:
– حداقل اون پیراهن صورتیه که مروارید دوزی داره رو بپوش..
