این رمان جزو معدود رمان‌های ایرانیه که در اون به تناسخ پرداخته شده!
شخصیت اصلی مَرد رمان که الان یه موزیسینه، در زندگی قبلیش پسر یکی از وزرای قاجار بوده…
نشون دادن اهمیتِ تسلیم نشدن و ادامه دادن و اینکه مردونگی، در معیارهای معمول جامعه خلاصه نمیشه و چیزی بالاتر از اون معیارهاست!
اینکه دنیا انقدر بزرگ و پر از ناشناخته‌‌هاست که ممکنه اتفاقاتی بالاتر از تصورات ما رقم بخوره. همچنین آگاه‌سازی مردم از اهمیت تراپی و رفتن پیش روانشناس.
یاحا، موزیسین و استاد موسیقی جذابیه که کاملا بی‌پروا و بدون ترس از حرف مردم زندگی می‌کنه و یه روز با دیدن ژینو، دانشجوی طراحی لباس جلوی دانشگاه، همه چی عوض میشه… یاحا هر شب خواب ژینو و خودش رو می‌بینه در حالی که فضای خوابش انگار زمان قاجاره و همه چی به یه کابوس وحشتناک ختم میشه! حتی بهترین روانشناس‌ها هم نمی‌تونن یاحا رو از شر اون کابوس‌ها نجات بدن تا اینکه ژینو برای فرار از یه ازدواجِ از پیش تعیین شده و واسه نجات جونش، طی شرایطی به یاحا پناه می‌بره و همخونه ا‌‌ش میشه! کم کم پرده از رازهای پشت اون کابوس‌ها برداشته میشه ولی…
خیالاتش آن را شنید. درد داشت قضاوت شدن فقط بخاطر چیزی که هیچ آسیبی به دیگران نمی زد. قطعا اولین بار نبود که یاحا آن حرف ها را می شنید و هر بار بیشتر از بار قبل درد داشت. فاتحه ی انسانیت را هر بار در
دلش بلندتر می خواند! مرد مغرورِ پشت میز، از عمد در حضور ژینو آن حرف را به زبان آورده بود تا یاحا را بیشتر تحقیر کند. پاهایش به زمین قفل شده بودند و توانِ برگشتن سمت آن ها را نداشت. نمی خواست شکستن او را به چشم ببیند. یاحا لحظه ای بی حرف به مرد روبرویش نگاه کرد و بعد، تلخندی کنج لبش نشست:
